Śmierć kasztana . Rzecz o przemijaniu .

-Lubię zbierać kasztany.  Właściwie nie wiem po co. Zjeść się nie da.

-Ale ja też lubię . Kasztany są fajne.

-Są takie świeże nie? I twarde gładkie i błyszczące. Jak byłam mała, znosiłam do domu niewyobrażalne ilości.. Wielkie garście nikomu niepotrzebnego bogactwa..

-I ludziki się robiło nie?

-No..Potem było mi smutno.

-Z powodu ludzików?

-A no. Wiesz, ja nie byłam zbyt manualnie rozwiniętym dzieckiem. I  dłubanie w kasztanach nożyczkami do paznokci   tak nie za bardzo mi wychodziło. Otwory  za małe, za duże, za krzywe. Potem te zapałki nie chciały w nie wchodzić, łamały się. Kasztanowe konie się wywracały, psy padały na pysk. No i te kasztany, co się nie udały. Takie podziurawione. Pokaleczona doskonałość.

-Już jako dziecko byłaś nienormalna. Wiesz?

-Ta. A potem było jeszcze gorzej. Jak taki kasztan matowiał, szarzał i wysychał. Najsmutniejsze było to, że wciąż był kasztanem

-Ej. Ale to nie działo się szybko..

-Ale się działo.